ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ποτέ δε μου άρεσαν οι γιορτές. Δε ξέρω αν αυτό είναι προϊόν της μίζερης διάθεσης μου η αδυναμία να κατανοήσω γιατί με το γύρισμα των σελίδων ενός ημερολογίου θαρρείς πως ο κόσμος καταλαμβάνεται από επιδημική ευθυμία, τουλάχιστον αυτοί που δεν έχουν προσωπικά προβλήματα ώστε να τους την στερούν. Αλλά αυτή η χαρά όμοια στην εξάπλωση της με μια χαμογελαστή πολύχρωμη πανούκλα , εκτός από λογικά ερωτήματα, γεννάει περιστάσεις που ευχάριστα σε εκπλήσσουν. Σε βαθμό μάλιστα που σε κάνει να αναρωτηθείς περί υπάρξεως του αϊ-Βασίλη.

Ήταν τα Χριστούγεννα του 1914 λίγους μήνες μετά την έναρξη του παγκοσμίου πολέμου που ένα παράξενο περιστατικό έλαβε μέρος. Οι γερμανοί όρχησαν να τραγουδούν τα κάλαντα και οι Βρετανοί απάντησαν με δικά τους τραγούδια εν μέσω των χαρακωμάτων που πριν κάποιες μέρες σκοτώνονταν. Ξεχνώντας το πόλεμο οι πιο γενναίοι από κάθε πλευρά έβγαιναν στη νεκρή ζώνη επικοινωνούσαν, μέχρι που έφτασαν σε σημείο να παίζουν ποδόσφαιρο με αυτοσχέδιες μπάλες. Οι πιο δαιμόνιοι επιδίδονταν σε ανταλλακτικό εμπόριο ενώ υπάρχουν και μαρτυρίες για κάποιον που είχε στήσει αυτοσχέδιο κουρείο και πληρωνόταν με κουμπιά η τσιγάρα, αγαθά πολύτιμα αν αναλογιστεί κανείς το μέρος. Βρετανίδες σουφραζέτες έστειλαν ανοιχτή επιστολή προς τις γυναίκες της Γερμανίας και Αυστρίας και ζήταγαν τη παύση των εχθροπραξιών. Τέτοια αποδοχή είχε αυτή η ιδιότυπη ανακωχή που κάποια χαρακώματα στολίζονταν με χριστουγεννιάτικα δέντρα. Φυσικά όλοι γνωρίζουμε τη τέλος είχε αυτή η προσπάθεια. Για να σταματήσει το φαινόμενο αυτό στρατιώτες απειλήθηκαν με εκτελέσεις καθώς και οι ηγεσίες εκατέρωθεν βομβάρδιζαν αφειδώς, ως δώρο, τα Χριστούγεννα των επόμενων ετών του πολέμου ώστε να αποτρέψουν τέτοιες εκδηλώσεις, μάλλον γιατί σε αντίθεση με τους φαντάρους είχαν χασούρα από την ειρήνη και όχι το πόλεμο.

Δε ξέρω αν εδώ οι ιστορικοί φάνηκαν αχάριστοι προς των άγιο Βασίλη αλλά το άνωθεν περιστατικό έμεινε γνωστό σαν μια συμβολική στιγμή συναδέλφωσης των λαών μέσα σε μια από τις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της επιστήμης τους. Ένα συμβολισμό που τα κράτη αγνόησαν στην αναζήτηση τους για ζωτικό χώρο καθώς και ένας νεαρός τότε δεκανέας , ονόματι Αδόλφος, που αντιτάχτηκε στην αδελφοποίηση και όπως φάνηκε οι εξελίξεις 20 χρόνια αργότερα δε ξέχασαν τη γνώμη του. Δυστυχώς η ιστορία έχει τη τάση να επαναλαμβάνει των εαυτό της. Μας λέει ο καβάφης «οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα» απλά πρέπει αυτές τις μέρες λόγο εορτών να είναι απασχολημένοι με τα χριστουγεννιάτικα ψώνια τους ώστε αγνοούν τις Ομηρικές Κασσάνδρες που αν και πικρά συνάμα αληθή κομίζουν μηνύματα για νέο αιματοκύλισμα.
Σοφοί δε προσιόντων
«Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων,
σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.»
Φιλόστρατος. Τα εις τον Τυανέα Απολλώνιον, VIII, Ζ

Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
πλήρεις και μόνοι κάτοιχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή
αυτών κάποτ' εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης